Sana dokunmak, hayatın içinde durup dinlenmek gibi. Sana dokunmak, nefes almak gibi. Sana dokunmak, tüm kelimeleri yakmak gibi. Sana dokunmak, tüm insanları affetmek gibi. Sana dokunmak, hayatı temize geçmek gibi. Sana dokunmak, ölüme inat gibi. Ben insanları arabanın camlarına vuran yağmur damlalarına benzetiyorum bazen bir damla aşağı doğru kayarken başka bir damlaya karışıp güçlenerek daha hızlı ilerliyor. Sen birşey söylemeden gidersin değil mi? Hem de öyle bir gidersin ki; bırak yaşamayı insanın nefes alması bile yarım kalır. -Biliyorum, bu şehir getirecek seni bana, belki bir konser kuyruğunda, belki tıkış bir metro vagonunda. Götürdüğü gibi getirecek, aksayan bir gecenin topal ışığında. Sevmez bu şehir ağlayan erkeği, biliyorum getirecek, ağlamaya çeyrek kala. -En zor anlarda bile ayrılmamacasına tek vücut olabilmeyi anlat. Yalnız yürümek zor, kolayını anlat. -Bana nefes alan bir şeyi sevme hakkı vermedile...
